كم آوردم

من از جايي كم آوردم كه هيچكس حرفم را نفهميد

كه هم صحبت و مونسي نداشتم

كه عاشقانه هايم را براي خودم مي نوشتم

كه با تو خيالي صحبت مي كردم گريه ميكردم و مي خنديدم

چگونه بين اين همه آدم هيچكس نتوانست من را بفهمد؟

چگونه بين اين همه دوست،كسي متوجه حرفهايم نشد؟

در نهايت به جايي رسيدم كه سكوت حنجره ام را مي دريد.

از خودم مي پرسم فقط يك دليل براي زندگي كردنم چيست؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

و در جواب سكوت مي كنم

دلم ميخواد اسلحه ي پري داشتم و كل شهر را قتل عام مي كردم ..........

شايد اينگونه اندكي از گريه هاي شبانه ام را خالي مي كردم.

نويسنده: صدف سنجابي

سه شنبه 11 مرداد 1395 - 2:14:15 PM

آخرین مطالب

نمایش سایر مطالب قبلی

آمار وبلاگ

278381 بازدید

44 بازدید امروز

399 بازدید دیروز

1585 بازدید یک هفته گذشته